Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu w północnej Rosji. Jego rodzina pochodziła z okolic Nowogródczyzny jednak w wyniku represji za udział w Powstaniu Styczniowym, część majątku Pileckich uległa konfiskacie, a oni sami zmuszeni zostali do szukania pracy na stanowiskach rządowych rosyjskiego imperium. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukończeniu studiów w Instytucie Leśnym w Petersburgu, przyjął posadę leśnika na północy Rosji w Karelii, zaś po wstąpieniu w związek małżeński z Ludwiką Osiecimską zamieszkał w Ołońcu. Tam państwu Pileckim urodziło się pięcioro dzieci: Maria, Józef /zmarł
w wieku 5 lat/, Witold, Wanda i Jerzy.

1910 r. -Witold Pilecki zamieszkuje wraz z matką  w Wilnie.

              - Rozpoczyna naukę w szkole handlowej – tzw. gimnazjum komercyjnym.                  

              - Wiążę się z nielegalnie działającym skautingiem.

1914 r. - Wybuch wojny powoduje przesiedlenie rodziny Pileckich do Hawryłkowa na Mohylowszczyźnie, tam Witold uczęszcza do szkoły w Orle.

1916 r.  - Pilecki zakłada pierwszy zastęp harcerski i zaczyna współorganizować kółka samokształceniowe.

1918 r. - Powraca do Wilna, gdzie kontynuuje przerwaną naukę, tym razem w gimnazjum im. Joachima Lelewela.

            - Bierze udział w organizacji oddziałów samoobrony pod komendą gen. Władysława Wejtki.

1919 r. - Wraz z obrońcami Wilna przedostaje się przez Białystok do Łap, gdzie spotyka zorganizowany oddział Wojska Polskiego, dowodzony przez braci                           Władysława i Jerzego Dąbrowskich.

             - Walczy w oddziale ułanów, dowodzonym przez Jerzego Dąbrowskiego.

             - Wraca do nauki w wileńskim gimnazjum.

1920 r. - Na wieść o polsko-bolszewickiej wojnie w lipcu 1920 r. ponownie wstępuje w szeregi wojska polskiego.

             - Walczy na przedmieściach Warszawy, następnie zostaje skierowany do oddziałów gen. Lucjana Żeligowskiego.

1921 r. - Zwolniony z wojska wraca do Wilna i kontynuuje naukę w gimnazjum oraz działa w harcerstwie.
             - W maju składa egzamin maturalny przed Komisją dla Byłych Wojskowych.

              - Zostaje komendantem – instruktorem Oddziału ZBK w Nowem-Święcianach

1922 r. - Odbywa 10 – miesięczny kurs w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w   Grudziądzu.

             - Rozpoczyna studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego jako nadzwyczajny słuchacz Wydziału Sztuk Pięknych, po krótkim czasie przerywa jednak                      naukę.

1925 r. - Odbywa praktykę w 26 pułku Ułanów Wielkopolskich.

1926 r. -Otrzymuje promocję do stopnia podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1923 r.

1929 r. - Poznaje Marię Ostrowską – młodą nauczycielkę miejscowej szkoły.

1931 r. - Maria i Witold zawierają związek małżeński i przenoszą się do Sukurcz, gdzie rodzi się im syn - Andrzej, a następnie córka - Zofia.

1932 r. - Pilecki tworzy w powiecie lidzkim z okolicznych osadników wojskowych Konne Przysposobienie Wojskowe „Krakus”.

1938 r. - Otrzymuje za swoją pracę społeczną i zaangażowanie społeczne Srebrny Krzyż Zasługi.

1939 r. - Zostaje ponownie zmobilizowany.

            - Walczy w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii Prusy, a następnie w 41 Dywizji                      Piechoty na przedmościu rumuńskim.

            - 17 października rozwiązuje swój pluton i przechodzi do konspiracji.

1939 r. - Pilecki tworzy organizację wojskową – Tajną Armię Polską pod dowództwem majora Jana Włodarkiewicza.
             - Pełni funkcję szefa, następnie inspektora głównego sztabu. Jest zwolennikiem wcielenia TAP do ZWZ.

1940 r. -Zgłasza się na ochotnika i pozwala się złapać hitlerowcom podczas łapanki na Żoliborzu. W ten sposób przedostaje się do Auschwitz, gdzie przebywa                    pod  przybranym nazwiskiem - Tomasz Serafiński - więzień numer 4859. 

1941 r. - Otrzymuje awans na porucznika.

1943 r. - Wraz z dwoma współwięźniami – Janem Redzejem i Edwardem Ciesielskim ucieka z obozu.

1944 r. - Awansuje na rotmistrza.

             - Bierze udział w Powstaniu Warszawskim.

             - Walczy jako strzelec w kompanii "Warszawianka", później dowodzi jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Redutą Witolda.

1945 r. - Przebywa w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf.

1945 r. - Po powrocie do kraju organizuje siatkę wywiadowczą i rozpoczyna zbieranie informacji o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2 Korpusu, którzy                  byli więzieni w obozach NKWD i zostali deportowani przez Sowietów na Syberię.

1947 r.- Zatrzymany, aresztowany i uwięziony przebywa się w X Pawilonie więzienia mokotowskiego w całkowitej izolacji.

1948 r. - Rozpoczyna się proces tzw. „grupy Witolda” przed  Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie. 

15 marca 1948 r. - Ogłoszenie wyroku skazującego rtm.  Witolda Pileckiego na karę śmierci.

25 maja 1948 r. - Rozstrzelanie Witolda Pileckiego w obecności Wiceprokuratora Naczelnej Prokuratury Wojska Polskiego mjr S. Cypryszewskiego, Naczelnika Więzienia Mokotowskiego – por. Ryszarda Mońko, lekarza por. dr lek. Kazimierza Jezierskiego, duchownego – ks. kpt. Wincentego Martusiewicza i potajemne pogrzebanie jego ciała prawdopodobnie na tzw. „Łączce” (dziś kwatera „Ł” cmentarza powązkowskiego).

1990 r. - Uniewinnienie przez Sąd Najwyższy rotmistrza Pileckiego i jego towarzyszy, ukazanie niesprawiedliwego charakteru wydanych wyroków i uwypuklenie patriotycznej postawy skazanych w procesie.

2006 r. - Pośmiertne odznaczenie Witolda Pileckiego Orderem Orła Białego z rąk Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego, w uznaniu zasług rotmistrza i jego oddania się sprawom ojczyzny.

Źródło: http://www.pilecki.ipn.gov.pl/